Godine 1996. na Divčibarama je počela gradnja Crkveno kulturnog centra. Godinu dana ranije, na dan Svetog Pantelejmona 9. avgusta, osveštano je zemljište za gradnju prve divčibarske crkve. Arhitetka je Tihomir Dražić iz Valjeva koji je projektovao crkvu u lokalnoj tradiciji gradnje crkvi brvnara, prilagođenih oštrim zimama i prirodnom okruženju. Od 1998. godine ovim projektom rukovodi prota Stojadin Pavlović tada paroh valjevski. Crkva je završena vrlo brzo i već 20. avgusta 2001. godine na Preobraženje održana je prva Liturgija sa pričešćivanjem vernika.

U crkvi se nalazi relikvija ovog svetitelja – vozduh (prekrivač svetih darova i moštiju) Svetog Vasilija Ostroškog koji je hramu divčibarskom darivao starešina manastira Ostrog iguman Jovan, potonji episkop dioklijski.

U tronu Svete Petke su čestice moštiju Svete Petke koje je hram dobio od starešine manastira Kaona arhimandrita Milutina, potonjeg episkopa Valjevskog, Čestice moštiju Svetog vladike Nikolaja Velimirovića darivali su monasi manastira Sveti Nikolaj iz Lelića. Ikonostas, kao i tronovi su u duborezu. Hram je ikonopisan, a zid na ulazu u hram je u mozaiku.

U hramu je urađeno podno grejanje što je u planinskim uslovima i na niskim temperaturama veoma važno. Preko ozvučenja emituje se duhovna muzika pa je crkva oaza mira i spokoja.

Crkveno kulturni centar Divčibare je prvenac u planinskim letovalištima na teritoriji Srbije. Ideja je da se tu okupljaju, pre svega mladi ljudi, u konaku je predviđen prostor za knjižaru, biblioteku sa čitaonicom. Konak će biti dostupan svim uzrastima i delatnostima za održavanje kampova, tribina, seminara, predavanja, izložbi, koncerata. U sklopu crkvenog konaka postoji novosagrađeni prostor za smeštaj.

Divčibare su poznato turističko mesto na planini Maljen, na 980 metara nadmorske visine. Od Valjeva je udaljen 38 km a od Beograda 107 km. Blaga klima, bogata vegetacija i obilje izvora i voda svrstavaju Divčibare u najatraktivnija turistička mesta u Srbiji gde se može boraviti i zimi i leti.